Mijn glorieuze afscheid van de fiets

29 mei 2018 – Maartje de Kok

Introductie

Maartje, moeder van vier kinderen, is ernstig slechtziend en zeer slechthorend. In haar blogs schrijft ze over haar leven. Hier lees je over haar keuze te stoppen met fietsen.
Het fietsen is niet meer. Hallelujah! En de hele wereld mag het weten. Het feit dat jij dit nu leest, maakt het voor mij gemakkelijker bij mijn besluit te blijven, om definitief afscheid te nemen en niet alsnog, stiekem, de pedalen diep in te trappen. Want de verleiding is groot. Zeg nu zelf, wie wil nu even niet snel naar de bakker sjezen voor vers brood bij het ontbijt of gauw op en neer voor die vervelende doktersafspraak. Met mijn slechte zicht heb ik nooit een auto mogen besturen, gelukkig is daar de fiets die de pijn de laatste jaren heeft kunnen verzachten. Andere ouders zie ik moeiteloos hun kinderen droppen of ophalen bij hun speelafspraakjes en sportclubjes met de auto. Ik ben daarentegen een slak die te traag is voor dat snelle werk.

Onmogelijke keuzes

Onmogelijk zijn de keuzes waar je voor staat als je een chronische ziekte of beperking hebt. Soms maakt een ander voor jou de keus, vaker moet je zelf
een verstandig en wijs besluit nemen. Ethiek speelt een rol, natuurlijk. Het risico op een ongeluk is er, niet alleen voor jezelf maar ook voor de ander, die gewond kan raken of erger. Vaak is er een aanleiding die de doorslag geeft. Mijn persoonlijke aanleiding om te stoppen met fietsen was mijn val van vorige week. Ik liep met mijn kinderen op de dijk langs de Meerpolder naar de bushalte. Zonder taststok, want er was weinig verkeer. De regen was gestopt. ik hield de paraplu’s dichtgeklapt in mijn ene hand en mijn dochters hand in de andere. De bus zou er snel aankomen, dus ik spoorde mijn kinderen aan om iets te versnellen. Mijn zoon vlak voor me hoorde me niet. En daar struikelde ik, zomaar over zijn voeten. Met als resultaat: een buil op mijn voorhoofd, een dikke bovenlip en twee kapotte voortanden. Mijn besluit was toen snel gemaakt, want als ik al lopend met mijn gezicht op het asfalt knal, hoe groot zal mijn klapper zijn als iemand mij onverhoopt in de wielen rijdt? Na mijn tandartsbezoek degradeerde ik mijn ros tot reservefiets voor het gezin. Ik was er klaar voor.

Tot slot

Deze blog is eerder gepubliceerd op Maartse Buien.
Het leven is keuzes maken. Welke keuze(s) heb jij moeten maken door (chronische) ziekte of beperking(en) van jezelf of een naaste? Kreeg je daardoor het gevoel mee te kunnen doen of juist buitengesloten te raken van de samenleving? Deel jouw ervaring via het VN Vertelpunt. Jouw ervaring telt. Jouw verhaal laat – samen met de verhalen van anderen – zien wat er goed gaat in onze samenleving en waar we nog hard moeten werken om tot inclusie te komen.