Praat Nederlands met me

28-03-2018 – Suzanne van den Bercken

Introductie

Suzanne is blind en bracht op 21 maart met hulp van haar echtgenoot haar stem uit voor de WIV en de Gemeenteraad. Lees hier haar ervaring.

Een week na de gemeenteraadsverkiezingen vind ik eindelijk de tijd om mijn ervaring op het stembureau te delen. Ik ging er met enige reserve heen. Vorige keer had ik geen fijne ervaring. Hoe zou het nu zijn?

Vorige keer

Bij de vorige verkiezingen stond ik met mijn man in het stemhokje. Hij mag mij helpen omdat ik blind ben. Vanaf de andere kant van de ruimte riep een vrijwilliger: Mevrouw wilt u daar weggaan. Na herhaling van zijn verzoek bedacht ik me dat hij het misschien tegen mij zei. Ik negeerde hem. Je denkt toch niet dat ik door de ruimte ga gillen: “Nee meneer, ik ben blind en ik mag hulp in het stemhokje, artikel zoveel van de Kieswet.” Ik werd op mijn schouder getikt en toen ik omkeek, mompelde de beste man een soort sorry. Hij had ineens gezien hoe het zat. Ook bij binnenkomst werd er constant met mijn man gesproken: “Mag ik de ID van mevrouw en hier is haar stembiljet”. Geen fijne ervaring. Hoe zou het dit jaar gaan?

Binnenkomst

Bij binnenkomst liep alles al veel fijner. Mij werd om mijn ID gevraagd en het werd me in de hand teruggegeven net als mijn stembiljet. Eén van de vrijwilligers vroeg luidt om de aanwezigheid van de voorzitter. Vooruit maar, je bent als blinde uiteindelijk toch een ‘bijzonder geval’.

Toch nog mis

En daar ging het mis. De voorzitter vroeg mijn man: “U helpt haar met stemmen?” Met zijn hoofd bij zijn eigen stembiljet zei mijn schatje automatisch “ja”. Hij helpt toch altijd als het nodig is. Het is weer eens zover. Er wordt met anderen over mij gesproken waar ik bij sta. Wil ik wel dat die kerel mij helpt? Ik besloot maar eens korte metten te maken met dat irritante gedoe en sprak de voorzitter aan: “Meneer, zou u een volgende keer willen checken of ik wel door meneer hier geholpen wil worden? Het is namelijk mijn stem waar we het over hebben . Zoals u ziet kan ik gewoon met u praten. Dus kunt u ook gewoon met mij praten.” Net als vorig jaar mompelde ook deze meneer een sorry.

Vertrek

We brachten onze stemmen uit. Eerst mijn echtgenoot, alleen in het hokje. Daarna ik met zijn hulp samen in het hokje. Bij vertrek sprak de voorzitter mij aan. Ja, mijzelf deze keer. “Bedankt voor de tip mevrouw. Ik heb er echt iets van geleerd. En ik zag dat meneer uw biljet keurig in de bus heeft gedaan.” Niets anders dan waardering voor de sportieve houding van deze man.

Praat gewoon met mij

Deze meneer zal het niet gauw meer vergeten. Helaas lijken nog altijd veel mensen te denken dat je gehandicapten met een stok, een hond of rolstoel en mensen die er misschien een beetje anders uit zien dan een ander niet rechtstreeks kunt aanspreken. Lieve mensen, er is soms wat mis met de medemens, maar zoek eerst uit of je gewoon met hem of haar kunt praten, voordat je besluit het met anderen over hem of haar te hebben waar hij of zij bij staat.

Heb jij dat ook weleens meegemaakt, dat mensen over je praten in plaats van met je praten ? Of heb je juist die ervaring dat mensen met jou praten in plaats van over jou. Deel je verhaal met ons op het VN Vertelpunt en help mee een #InclusieveSamenleving te bouwen.