Het is 1981, het eerste Internationale Jaar van Personen met een Handicap. Mijn Finse vrienden zeiden: “Kom jij eens gauw naar Finland, dan kun je een mooie portie Fins leren!” Zo gezegd, zo gedaan en korte tijd later ging ik een tikje zenuwachtig naar de universiteit van Helsinki voor een cursus Fins. “Dus jij hebt braille nodig?”, vroeg Eila, de lerares. Ik bevestigde dat. “Nou, dat is grappig,” zei ze, “mijn eerste lessen zijn meestal met plaatjes.” Ze aarzelde even en liep toen naar het raam. Toen vroeg ze: “Kun jij het horen als ik hier sta?” Ik bevestigde dat. “En als ik ga zitten?” Ik bevestigde nogmaals. “Goed,” zei ze, “dat wordt de eerste les dan geen plaatjes maar Lees meer

Tijdens een toelatingsgesprek voor een technische HBO-opleiding, liet ik mijn cv zien, waarop stond ’tijdelijk uit de running geweest in verband met persoonlijke problemen’. Men vroeg door en ik vertelde over mijn GGZ-opname, de problematiek die ik toen had en dat ik enige tijd geen vaste woon- of verblijfplaats had. Toen zeiden ze: “We denken dat je deze opleiding niet aan kunt. Wij zijn geen sociale instelling en kunnen geen begeleiding geven bij complexe problemen.” Ik heb de havo versneld afgerond met alleen maar achten en negens en had dus al bewezen wat ik in mijn mars had. Ik liet me dus niet zo gemakkelijk afwimpelen. “Dat hoeft ook niet,” antwoordde ik, “want alles gaat goed en ik wil gewoon Lees meer

Mijn dochter moest theorie-examen doen bij het CBR in Alkmaar en ik, als rollende ouder, ging met haar mee. Na een kopje koffie moest ik naar het toilet. Toen ik bij het toilet kwam, bleek het op slot te zijn. Ik moest een sleutel halen bij de balie, maar daar stonden zich net 60 mensen in te schrijven. Ik moest dus erg lang wachten om even naar het toilet te kunnen. Daar ben je mooi klaar mee als de nood hoog is. Ik begrijp niet waarom er nog steeds een sleutel nodig is voor een invalidentoilet. En dit is niet alleen het geval bij het CBR, maar ook bij sommige gemeentehuizen en uitgangsgelegenheden. Voor een normaal toilet hoef je ook Lees meer

Laatst ging ik een dagje winkelen met mijn vriendin. Bij een van de winkels kon ik niet pinnen vanuit mijn rolstoel, heel vervelend. Maar wat pas écht vervelend was, was dat de persoon achter de kassa niet aan mij, maar aan mijn vriendin vroeg of ik niet contant kon betalen. Net alsof ik niet zelf kan communiceren, alleen maar doordat ik in een rolstoel zit! Veel mensen lijken dat te denken, want ik maak dit helaas zeer regelmatig mee. Mijn vriendin antwoordde dat ze aan mij moesten vragen of ik contant kon betalen, niet aan haar. Vervolgens kwam er een bedrijfsleider naar ons toe, die vroeg of we even met hem meegingen. Hij bood zijn excuses aan voor hoe we Lees meer

Ik ben instructeur bij de Taoistische Tai Chi vereniging Nederland. Er kwam een zeer slechtziende, bijna blinde, meneer in mijn klas. Hij kon de instructies dus niet of amper zien. Maar ik zag het als een uitdaging om hem Tai Chi te leren en heb hem extra mondelinge uitleg gegeven. Hierdoor heeft hij in een halfjaar tijd alle 108 bewegingen geleerd. Nu komt hij nog steeds elke week naar de les. Hij heeft plezier in bewegen en de contacten met andere beoefenaars van Tai Chi. Ik heb hiervan geleerd dat een (visuele) beperking helemaal geen reden hoeft te zijn om niet aan sport te kunnen doen. Je moet er als instructeur wat meer tijd en energie in stoppen, maar als Lees meer

Sinds mijn 19e zit ik in een rolstoel. Dit belemmert mij gelukkig niet om gezond en actief in het leven te staan. Ik heb werk, vrienden, hobby’s en vrijwilligerswerk. Maar wat mij wel frustreert is dat gebouwen en openbare toiletten in Nederland zo slecht toegankelijk zijn voor rolstoelgebruikers. Musea en overheidsgebouwen zijn meestal wel toegankelijk, maar restaurants, cafés, winkels, sportscholen en clubgebouwen? Vergeet het maar! Vaak is de drempel te hoog om naar binnen te kunnen en als je wél naar binnen kunt, kun je vaak niet naar het toilet. Die zijn vaak beneden of boven en alleen toegankelijk via een smalle trap. En een ruim toilet waar ik met mijn rolstoel naar binnen kan, is er al helemaal niet. Lees meer

Onlangs wilde ik in Rotterdam-Zuid bij de halte Vuurplaat instappen in tram 25. Ik had mijn loopfiets bij me, die ik nodig heb omdat ik slecht ter been ben. Ik stond net in de tram toen de trambegeleider naar me toekwam. “Dit is geen vouwfiets,” zei hij, “u moet eruit.” De tram bleef bij de halte staan. Ik zei: “Meneer, dit is een loopfiets, die heb ik nodig.” “Ja maar regels zijn regels.” Ik bleef stug staan. De trambegeleider liep toen naar de bestuurder en kwam even later terug met de mededeling dat ik ‘deze ene keer’ wel mee mocht. Ik begreep dat hij zijn gezag wilde handhaven, maar ik had het gevoel dat hij mij niet geloofde. Ook medereizigers Lees meer