16 januari 2018
Het nieuwe jaar is alweer twee weken onderweg. Voor iedereen toch nog de allerbeste wensen. Laten we er samen een prachtig, inclusief jaar van maken. Voor je het weet word je meegesleurd door de waan van de dag. Niets fijner om even achterover te leunen en in gedachten terug te gaan naar die heerlijke, knusse dagen rond Kerst.
Hier denk ik aan
Mijn gedachten gaan onmiddelijk terug naar ons gezinsuitje in december. Ik wilde een weekendje weg regelen voor mijn man, die er altijd is om me ergens op te halen als het openbaar vervoer of mijn energiepeil het laat afweten, die alle klusjes doet waar je je ogen bij nodig hebt, die de post voor leest. Een weekendje weg om mijn Kanjer te bedanken. Als ik zo’n inval heb dan moet dat ook het liefst gelijk geregeld worden. Ik krijg energi van mijn ideeën en kruip onmiddellijk achter mijn laptop om een leuke verrassing te organiseren.
Bestemming
De bestemming is snel gevonden: Kerststad Valkenburg. De website van het VVV laat zien dat er genoeg te doen is: kunst, cultuur, ondergrondse kerstmarkten, bovengrondse kerstmarkten, lekker eten. Alles bij elkaar voor een leuk, gevarieerd weekendje weg in december.
Welkom
Ik maak een lijstje van interessante bezienswaardigheden en attracties. Bij alles staat vermeld dat het te lopen is vanuit het centrum. Top: dan kan man lief ook eens een biertje drinken. Hij is anders altijd de Bob. Bij alle ondergrondse locaties staat duidelijk vermeld dat ‘honden niet zijn toegestaan’. Slechts één van de Valkenburgse grotten vermeldt expliciet dat hulp- en geleidehonden wèl welkom zijn. Dit weekendje mag natuurlijk niet bedorven worden door deuren die dicht blijven voor mijn hulpvaardige viervoeter. Ik doe een belrondje om navraag te doen. Overal krijg ik, tot mijn blijdschap, een positief antwoord. Hulphonden zijn toegestaan. Op mijn vraag of ze dat misschien op hun website kunnen vermelden, is de reactie : ‘We zullen eens kijken’. Kennelijk is het belangrijker te vermelden wie NIET welkom is dan wie WEL welkom is.
Slaapplaats
Bijna klaar: bestemming gekozen, programma ingevuld, de hond kan overal mee naar toe. Rest mij nog een slaapplaats te vinden voor ons gezin. En dat blijkt nog niet zo eenvoudig te zijn. Ik verdwaal hopeloos op websites van grote hotelaanbieders als booking.com en hotelspecials. Bij enkele hotels staat vermeld dat honden (al dan niet tegen betaling) welkom zijn. Na een paar uur worstelen met overvolle websites, die vaak niet of slecht voldoen aan gebruikelijke toegankelijkheidscriteria nader ik mijn breekpunt. Ik wil mijn expeditie niet laten stranden. Dus neem ik de kosten voor dure 0900-telefoonnummers voor lief en grijp naar de telefoon. Als ik aardig wat belkosten heb gemaakt, vindt een medewerker een passend hotel voor me. “Laten we dat maar doen. Die had ik online ook al voorbij zien komen,” zeg ik haar. “Wat kost het?” Tot mijn stomme verbazing betaal ik er via de telefoon 20 Euro per nacht meer voor dan een uur geleden online. Hoe dat komt? “De vraag is groot, het aanbod beperkt, de prijzen stijgen”.
Frustratie
Ik kook over van frustratie. Alles was klaar. Alles klopte. En dan… Drie uur spitten op onbruikbare websites, een bedrag aan telefoonkosten gespendeerd waar ik wel vier glazen glühwein voor had kunnen kopen en als kers op de taart meer dan €40 extra betalen voor een bed, douche en ontbijt. De lol is er af. Toch gestrand dan?
Project Kerstmarkt
’s Avonds vertel ik mijn echtgenoot over mijn teleurstellende ervaring: “Zoveel moeite voor niets.” Zijn medeleven doet goed, net als zijn blijk van waardering voor alle gedane moeite. Maar ik baal als een stekker, dat mijn plan is gestrand. ‘Dag verrassing’. Ik kruip chagrijnig in mijn boek. Hij opent zijn tablet. En na tien minuten zegt hij: “Ik heb iets gevonden. De hond kan mee. Is dat okee?” Het is geweldig! In tien minuten, zonder wat voor moeite dan ook, vindt mijn Lief een familiekamer voor €70 minder dan ik in al die uren en met al die belkosten.
Kunst
Door alle frustraties over ‘dat gedoe’ kost het moeite om te genieten en blij te zijn met het succes. Ik ben blij. Ik heb er zin in. En tegelijkertijd wil ik janken en tegen al die bedrijven schreeuwen: bouw een toegankelijke website en zet er op dat hulphonden welkom zijn! Het is een kunst die negativiteit weer los te laten en te blijven hopen dat het de volgende keer makkelijker zal gaan.
Gelukt!
Op vrijdag 8 december halen we onze zoon uit school. Ik knal mijn portier dicht en roep, met een middelvinger opgestoken naar die bedrijven die het de moeite niet waard vinden een toegankelijke website te bouwen en te vermelden dat hulphonden welkom zijn:”Valkenburg here we come!”
Januari 2018
We zijn inmiddels een prachtige ervaring en een maand verder. Nu kan ik er een beetje om lachen; als een boer met kiespijn dat wel. Maar ondanks alle pijn en moeite vooraf is dit nu toch de eerste gedachte die naar boven komt, als ik denk aan die heerlijke, knusse kerstdagen.
#IkDoeGewoonMee #MeedoenIsEenRecht
Suzanne van den Bercken
Kon jij ook delen in de kerstvreugde? Deel jouw ervaring op http://www.vnvertelpunt.nl