01 februari 2018
De afgelopen weken komen mij telkens weer berichten onder ogen over de moeizame kruistocht om hulp en ondersteuning te krijgen in de eigen gemeente. Op facebook en twitter lees je telkens weer kernboodschappen als:
- Er wordt niet naar me geluisterd;
- Ik krijg niet de hulp die ik nodig heb;
- Ze begrijpen niet waar het over gaat;
- Er is geen maatwerk, er zijn alleen contracten met organisaties;
- Ik ben niet goed geïnformeerd over de mogelijkheden.
Indianenverhalen?
Drie koepelorganisaties, Ieder(in), Patiëntenfederatie Nederland en MIND (landelijk platform psychische gezondheid), deden onderzoek naar de toegang tot en (on)tevredenheid van cliënten over de lokale hulp en ondersteuning. Blij zijn ze niet met het resultaat (lees hier het nieuwsbericht).
Cijfers
- 42% van de deelnemers aan het onderzoek is ontevreden over de deskundigheid van de gemeente.
- 40% van de deelnemers is ontevreden over de bejegening.
- 43% van de deelnemers, die zorg kregen, vindt dat de geleverde zorg en ondersteuning niet past bij de hulpvraag.
- In 25% van de gevallen is er geen jeugdzorg.
- 31% van de hulpvragers zegt geen passende zorg te krijgen.
- Slechts 50% van de mensen die een beroep op Jeugdzorg doen krijgt op tijd zorg geleverd.
- Slechts 29% van de aanvragers heeft gebruik gemaakt van onafhankelijke cliëntenondersteuning. 33% wist niet dat die mogelijkheid er was en heeft van dat recht geen gebruik kunnen maken.
- Van inspraak in het beleid van gemeente rondom hulp en ondersteuning lijkt weinig sprake. Slechts 20% van de deelnemers heeft hierin een actieve rol. De overgrote meerderheid van deze groep voelt zich door de gemeente niet gehoord.
Oproep
Cliënten ervaren een gebrek aan deskundigheid bij Inspraak in welke hulp of ondersteuning geboden gaat worden en een gebrek aan begripvolle en heuse bejegening door de gemeente. De directeuren van de drie koepelorganisaties roepen op tot verbetering en verandering.
Echt waar!
Ik ben een ras-optimist. Diep van binnen wil ik gewoon niet geloven dat het zo erg is. Maar die verhalen? En die cijfers?
Op 12 december 2017 kwam mijn aanvraag bij de gemeente binnen. Op maandag 29 januari vond het keukentafelgesprek plaats. Daarna volgden nog diverse telefoontjes. Dinsdagmiddag ontving ik het gespreksverslag. Nu is het donderdag. Er is veel gebeurd: ik heb me niet gehoord gevoeld. Ik vraag me af of men echt begrijpt wat er nodig is. Afspraken werden niet nagekomen. Vragen waren niet gesteld. Informatie werd niet gegeven (bijvoorbeeld over eigen bijdrage en onafhankelijke cliëntondersteuning). En: Ik heb een verslag ontvangen dat vol staat met (feitelijke) onjuistheden, waarin uitspraken uit hun context zijn getrokken. Ik moet de moed nog verzamelen om alle nodige correcties in dit verslag aan te brengen. Ik heb twijfel en steeds minder vertrouwen. Ik kan alleen maar hopen dat ik de hulp krijg, die ik nodig heb op een manier die bij mij past. En – zo scherp als ik kan zijn – merk ik dat het heel moeilijk is over die twijfels en dat slinkende vertrouwen het gesprek aan te gaan. Ik heb ze tenslotte nog nodig.
Suzanne van den Bercken
Wat is jouw ervaring met het aanvragen van hulp en ondersteuning via de gemeente? Krijg je de hulp die nodig is om zelfstandig te kunnen leven op een plek waar jij dat wilt? Deel je ervaring via het VN Vertelpunt.