8 maart 2018 – Suzanne van den Bercken
Het halen van de boodschappen vond ik een behoorlijke onderneming. Het liefst loop ik één vaste route naar een en dezelfde supermarkt, waar ik altijd door een van een paar vaste winkelmedewerkers word geholpen bij het verzamelen van mijn artikelen. Met de komst van allerhande nieuwigheden gaat het boodschappe doen steeds makkelijker. Via online folders en apps weet ook ik nu wat er in de aanbieding is. Via websites en apps ontdek ik het assortiment, dat volledig aan me voorbij gaat als ik vraag om specifieke producten. Steeds vaker laat ik mijn boodschappen thuisbezorgen. Het bemachtigen van de dagelijkse boodschappen gaat dus steeds makkelijker.
Voel wat ik bedoel
Staat die tas of doos dan eenmaal thuis op het aanrecht, dan begint het spel: voel wat ik bedoel. Het zakje geraspte kaas laat zich op de tast goed herkennen. Het pak hagelslag laat zich van de vlokken onderscheiden door er eens flink mee te schudden. Het literpak yoghurt is vierkanter dan het pak melk van 1,5 liter. Bij de blikjes en de doosjes voor in de vriezer komt het aan op gestructureerd opbergen. Dat is een mission impossible als je de voorraadkasten deelt met een gezin. Wie denkt er aan alles op alfabetische volgorde terug te zetten? Alleen ik en zelfs ik niet altijd.
Het alternatief is het aanbrengen van herkenningstekens: een hoop gedoe voor eenmalig gebruik. Ik vertik het braillestickers te maken voor mijn blikjes groenten. Het kan simpeler: een plakbandje op de maïs, een paperclip achter het treklipje van de kikkererwten en dewitte bonen in tomatensaus laten we ongemarkeerd. Het komt aan op het geheugen. Regelmatig sta ik voor de kast, terwijl de uien glazig worden in de pan en vraag me af: ‘maïs… plakbandje, paperclip? Ehhhh. Om vervolgens om man of zoon te roepen voor de broodnodige visuele assistentie.
Zelfredzaam
Vandaag heb ik de keuken helemaal voor mezelf. Man maakt overuren. Zoon eet bij een vriendje. Mijn vriendin komt eten, maar ze is laat. ‘Sta in de file,’ luidt de sms. Geen probleem. Ik ben een zelfredzame blinde mamma en keukenprinses. Ik kan koken zonder zienden in de buurt. De aardappels in de pan, de eieren onder de koude kraan. Ik trek de vriezer open voor de spinazie en tref twee open doosjes aan. Een vlaag van irritatie schiet door mijn huisvrouwenhoofd: “Heeft hij (ja, HIJ heeft het natuurlijk altijd gedaan 😉 ) weer niet gezien dat er al een pak open was? ” Ik haal de twee half lege verpakkingen uit de la en kieper ze beiden spinazie samen in één pan. Wat zal ik me kwaad maken. Er is toch genoeg.
Wat eten we vandaag?
Goedgeluimd doe ik even later de voordeur open: “Kom er in hongerige filerijdster, het eten is bijna klaar.” De geuren die haar tegemoet komen stemmen mijn vriendinnetje al vrolijk. En nog voor ze haar jas uit heeft, vraagt ze: “Wat eten we?” “Brutaal hoor, dat vraag je toch niet als gast. Wacht maar af,” lach ik vrolijk. Ik verheug me er al helemaal op: een heerlijke spinaziemaaltijd voor twee.
Terwijl ik wat te drinken inschenk, kan zij haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Zo zachtjes als ze kan sluipt ze naar mijn fornuis en tilt het deksel van een van mijn pannen op. Ik speel het vertrouwde spelletje mee en doe net of ik het niet hoor. En dan klinkt het aarzelend: “Eh, Suz, wat zijn die rode stukjes in de spinazie?” “Rode stukjes? Je krijgt mij niet op de kast vandaag hoor. Dat is gewoon rode spinazie,” lach ik vrolijk en geef haar haar colaatje. “Nee echt, wat is dat rode in je spinazie.” Het klinkt toch wel serieus verbaasd. De alarmbellen rinkelen. Ik haal zwijgend de twee verpakkingen uit de vuilnisbak, draai me om en houd ze omhoog. En dan begint er iemand heel hard te lachen: “Spinazie met rodekool! Wie verzint nou zo’n combinatie!”
Balen
Nou, ik niet. Ik baal ervan dat de verpakkingen van zo verschillende producten zo ongelofelijk op elkaar lijken, dat ik ze niet uit elkaar kan houden. Ik baal ervan dat er nog steeds geen braille op producten staat; zelfs niet op alle medicijen. Ik baal ervan dat nog steeds niet op alle producten de streepjescode op de tast te vinden is, zodat je die kunt scannen om er zeker van te zijn dat je het juiste product te pakken hebt. Ik baal ervan dat mijn vijfjarige kleuter in staat is het blikje doperwten te pakken in plaats van de maïs, maaar ik, volwassen vrouw en moeder hem daarvoor nodig heb.
Oproep
Bij deze doe ik een oproep aan alle fabrikanten van levensmiddelen, schoonmaakmiddelen, wasmiddelen en andere dagelijkse producten: laat iedereen mee doen in de keuken en het huishouden, maak producten voor iedereen herkenbaar.
Jij hebt vast ook een verhaal. Wat maakte jij mee of waar was jij bij betrokken? Wil je jouw ervaring over ‘meedoen in de samenleving’ delen, ga dan naar http://www.vnvertelpunt.nl en klik op ‘deel jouw ervaring’. Elke ervaring brengt ons een stapje dichter bij een inclusieve samenleving.