Tijdens een toelatingsgesprek voor een technische HBO-opleiding, liet ik mijn cv zien, waarop stond ‘tijdelijk uit de running geweest in verband met persoonlijke problemen’. Men vroeg door en ik vertelde over mijn GGZ-opname, de problematiek die ik toen had en dat ik enige tijd geen vaste woon- of verblijfplaats had. Toen zeiden ze:
“We denken dat je deze opleiding niet aan kunt. Wij zijn geen sociale instelling en kunnen geen begeleiding geven bij complexe problemen.” Ik heb de havo versneld afgerond met alleen maar achten en negens en had dus al bewezen wat ik in mijn mars had. Ik liet me dus niet zo gemakkelijk afwimpelen.
“Dat hoeft ook niet,” antwoordde ik, “want alles gaat goed en ik wil gewoon studeren. Geef me gewoon een kans. Als het niet goed gaat, kun je me altijd nog wegsturen, maar niet bij voorbaat al.”

Uiteindelijk gaven ze toe en mocht ik starten met de opleiding. Ik studeerde keurig na 4 jaar af en won ook nog eens een prijs met mijn afstudeerscriptie. En dan te bedenken dat men mij in eerste instantie had willen wegsturen vanwege psychiatrische stempels uit het verleden en andere vooroordelen rond mensen zonder vaste woon- of verblijfplaats.