Welkom in Finland

Het is 1981, het eerste Internationale Jaar van Personen met een Handicap. Mijn Finse vrienden zeiden: “Kom jij eens gauw naar Finland, dan kun je een mooie portie Fins leren!” Zo gezegd, zo gedaan en korte tijd later ging ik een tikje zenuwachtig naar de universiteit van Helsinki voor een cursus Fins.
“Dus jij hebt braille nodig?”, vroeg Eila, de lerares. Ik bevestigde dat.
“Nou, dat is grappig,” zei ze, “mijn eerste lessen zijn meestal met plaatjes.”
Ze aarzelde even en liep toen naar het raam. Toen vroeg ze: “Kun jij het horen als ik hier sta?” Ik bevestigde dat.
“En als ik ga zitten?” Ik bevestigde nogmaals.
“Goed,” zei ze, “dat wordt de eerste les dan geen plaatjes maar een toneelstukje. Dat is ook leuk voor je klasgenoten.” Later vroeg ze of het moeilijk was om braille te leren.
“Nee hoor,” zei ik, “ik kan je dat in een halfuur leren.”
“Dan leer ik jou Fins en leer jij mij braille. Dan hoef je ook je huiswerk niet meer uit te typen,” zei ze. Wat een gelijkwaardigheid!

En zo gebeurde het inderdaad. Maar ik voelde me er wel een beetje ongemakkelijk bij. “Zo krijg ik wel meer aandacht dan de rest”, zei ik. “Is dat niet lastig?”
“Nee hoor, “zei Eila, “ik vind dit juist een uitdaging.” Ik heb me maar zelden zó welkom gevoeld in een onderwijssituatie en als mens.

Kitos, Eila! (Kitos is Fins voor ontzettend bedankt)